- Η Κολεκτίβα Κόκκινη Ορχήστρα είναι εθελοντική ένωση, ανάλυσης, προβληματισμού και παρέμβασης, στην ταξική και πολιτική πάλη, πάντα από την πλευρά των καταπιεσμένων, της εργατικής τάξης, της νεολαίας και της αριστεράς. Αποτελείται από αγωνιστές που στο παρελθόν βρέθηκαν στις γραμμές της Εργατικής Εξουσίας αλλά και άλλους από διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές. Το πολιτικό κεφάλαιο της Εργατικής Εξουσίας συνεχίζει να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, όμως κι αυτό είναι υπό διαπραγμάτευση στο φως της νέας κατάστασης.
- Η Κολεκτίβα εμπνέεται από τους μεγάλους επαναστατικούς αγώνες, τη γαλλική επανάσταση, τη Κομμούνα του Παρισιού, τον Οκτώβρη του 1917, το Σπάρτακο, την ισπανική επανάσταση, τον κόκκινο Δεκέμβρη της Αθήνας, τις μεταπολεμικές επαναστάσεις και εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές και τους γραφειοκράτες σε ανατολή και δύση, όπως και από κάθε άλλο μικρό αγώνα, κρίκο στην αλυσίδα του αγώνα του παγκόσμιου προλεταριάτου για την κοινωνική απελευθέρωση, την καταστροφή του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, για την εργατική εξουσία, τον κομμουνισμό και την αταξική κοινωνία.
- Οι γιακωβίνοι, οι λέσχες των πρωίμων κομμουνιστών (Μπαμπέφ, Μπλανκί), ο Μαρξ, ο Ένγκελς και οι σύντροφοί τους, οι διεθνιστές επαναστάτες όπως ο Φράνς Μέρινγκ, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Κάρλ Λήμπνεχτ, οι μπολσεβίκοι της ρώσικης επανάστασης, ο Λένιν και ο Τρότσκι, ο Πουλιόπουλος και ο Βιτσιώρης, ο Άρης Βελουχιώτης, ο Τσε Γκεβάρα και άλλοι σύγχρονοι αγωνιστές επαναστάτες, αποτελούν, χωρίς εμμονές και άκριτους μιμητισμούς, σημεία όχι μόνο ιδεολογικής και πολιτικής αναφοράς αλλά και αγωνιστικής αδιαλλαξίας στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το αστικό κράτος.
- Η Κόκκινη Ορχήστρα θεωρεί ότι δεν μπορεί να ανοίξει κανένας δρόμος στη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της κοινωνίας χωρίς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Η σοσιαλιστική προοπτική δεν μπορεί να είναι το προϊόν ενός ιστορικού συμβιβασμού του προλεταριάτου με την αστική τάξη. Ούτε θα προέλθει μετά από μια αναμενόμενη οικειοθελή απόσυρση του γερασμένου και παρακμιακού καπιταλισμού. Ακόμα κι αν αφήσουμε μια στο δισεκατομμύριο να συμβεί κάτι τέτοιο μετά από 1000 χρόνια, σήμερα δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να μας οδηγεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η ιστορική εμπειρία αλλά και η επιστημονική μελέτη των δυναμικών της κοινωνικής εξέλιξης δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο να πιστεύουμε ότι μια σειρά μεταρρυθμίσεων θα μας οδηγήσουν βαθμιαία στην άλλη κοινωνία και ότι η αστική αντίδραση θα παραδοθεί χωρίς μια σκληρή και βίαιη αναμέτρηση. Με αυτή την έννοια είμαστε με τον επαναστατικό και όχι με τον κοινοβουλευτικό “δημοκρατικό” δρόμο για το σοσιαλισμό.
- Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αρνούμαστε τον αγώνα για μεταρρυθμίσεις εντός συστήματος και θεσμών που θα διαμορφώνουν έναν ευνοϊκότερο ταξικό συσχετισμό και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για την εργατική τάξη και κάθε άλλο στρώμα ή τμήμα της κοινωνίας που για οποιοδήποτε λόγο εναντιώνεται σε κάθε είδους καταπίεση από τη μεριά της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας. Η ενεργητική συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες εκτός των άλλων αποτελεί και το καλύτερο σχολείο ταξικής και πολιτικής συνειδητοποίησης όσων συμμετέχουν και σε τελευταία ανάλυση μια ακόμα πρόβα για την αποφασιστική αναμέτρηση. Καμία “μεγάλη νύχτα” και καμία κατάληψη της εξουσίας δεν θα έλθει από ανθρώπους και πολιτικούς σχηματισμούς που ζουν στην πολιτική απομόνωση και στην νοσταλγία του ένδοξου παρελθόντος και δεν συμμετέχουν στους πραγματικούς αγώνες, από τον πιο θεσμικό που είναι ο κοινοβουλευτικός αγώνας, μια ειρηνική συγκέντρωση και μια οικονομική απεργία, η υπεράσπιση των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων όταν αυτά αμφισβητούνται από το αστικό κράτος, μέχρι τον πιο εξωθεσμικό όπως άγριες απεργίες, οδοφράγματα και συγκρούσεις με την αστυνομία, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Η διαφορά με τους συντρόφους που επιμένουν δογματικά σε ένα θεσμικό-δημοκρατικό δρόμο, δεν βρίσκεται στην άρνηση συμμετοχής σε αγώνες εντός συστήματος, αλλά στο ότι η νέα κοινωνία δεν προκύπτει μέσα από μια βαθμιαία και μακρόσυρτη διαδικασία μεταρρυθμίσεων, αλλά από μια επαναστατική τομή, δηλαδή από την καταστροφή του βασικού υπερασπιστή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής – του αστικού κράτους.
- Η επανάσταση ακόμα κι αν είναι μια διαδικασία με επιθέσεις και υποχωρήσεις στη διάρκεια μιας επαναστατικής κατάστασης δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς την εξέγερση και την ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος και την κατάληψη της εξουσίας από το επαναστατικό προλεταριάτο. Καμία εξέγερση δεν μπορεί να φτάσει στην κατάληψη της εξουσίας χωρίς να βρίσκεται στην πρωτοπορία της ένα αποφασισμένο πολιτικό επιτελείο -κόμμα- που έχει συνείδηση του σκοπού του, δηλαδή με τι θα αντικαταστήσει το καταλυμένο αστικό κράτος και ποια θα είναι τα άμεσα μέτρα που θα πάρει εκπροσωπώντας πλέον την σοσιαλιστική τάξη.
- Καμία σοσιαλιστική ανοικοδόμηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την επέκταση της επανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα, μακριά και πέρα από κάθε είδους αυταπάτη περί εθνικής ανάπτυξης και σοσιαλισμού σε μια χώρα. Επομένως το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια χώρα δεν μπορεί παρά να είναι συνδεδεμένο με το πρόγραμμα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης και ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να το έχει μόνο ένα κόμμα που οργανώνεται σε διεθνή κλίμακα.
- Παρ’ όλα αυτά η Κόκκινη Ορχήστρα δεν θεωρεί ότι είναι πολιτικό κόμμα ούτε καν το έμβρυό του. Παρόλο που αναφέρεται στον επαναστατικό μαρξισμό, θεωρεί ότι αυτό είναι και πρέπει να είναι υπόθεση χιλιάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και όχι ολιγομελών ομάδων που έχουν αυτοανακηρυχθεί, όχι μόνο σε κόμματα της εργατικής τάξης και της επανάστασης, αλλά και σε μοναδικούς κληρονόμους της μαρξιστικής παράδοσης. Η αντιπαράθεση με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, απαιτούν σοβαρές και αναγνωρίσιμες δυνάμεις, τέτοιες που να μπορούν να αντεπεξέλθουν στο πραγματικό μέγεθος της αντιπαράθεσης. Οποιαδήποτε πτέρυγα του κινήματος και να εκπροσωπεί κανείς θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναλογισθεί τα μεγέθη και την έκταση της ταξικής αναμέτρησης. Με αυτή την έννοια η Κόκκινη Ορχήστρα είναι απλώς μια δικτύωση αγωνιστών που δρουν σε όλο το μήκος της αριστεράς και του κινήματος, χωρίς να αδιαφορούν και να υποτιμούν κανένα μέτωπο, αφιερώνοντας τη σκέψη τους και τις δυνάμεις τους εκεί που σήμερα παίζεται κάτι και διαμορφώνει συσχετισμό, άσχετα αν αυτό είναι οι κάλπες και η αγωνιώδης προσπάθεια των καπιταλιστών να έχουν τον πολιτικό εκπρόσωπο που επιθυμούν, ή τα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις του Δεκέμβρη.
- Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο και στο άνοιγμα μια νέας εποχής για την ταξική πάλη, τις αντοχές του συστήματος, την αριστερά και τον αγώνα για το σοσιαλισμό. Όχι μόνο η εξέγερση του Δεκέμβρη, αλλά και βίαια γεγονότα που συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη, σε συνδυασμό με την είσοδο του παγκόσμιου καπιταλισμού σε ένα μακρύ κύμα ύφεσης, θα σημάνουν το τέλος του πολιτικού συστήματος αλλά και της αριστεράς όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Το κίνημα χρειάζεται μια νέα αριστερά, κατά τη γνώμη μας αντίστοιχη στην εποχή που ζούμε. Που να φτιάχνει επαναστατικά γεγονότα και όχι μόνο να εμπνέεται από αυτά της προηγούμενης εποχής. Μια αριστερά τέτοια θα προκύψει όμως μέσα από μαζικές διεργασίες, από εκείνο το τμήμα της που θα μπορέσει να υπερβεί τον εαυτό του, να δώσει χώρο στο νέο κόσμο που κάνει την εμφάνισή του μέσα από τους αγώνες της τελευταίας περιόδου, που θέλει να συγκρουστεί με το καθεστώς και με τις δυνάμεις που το στηρίζουν ακόμα κι αν αυτές περιφέρονται με το σφυροδρέπανο στη σημαία τους. Μια αριστερά που όχι μόνο δεν θα καταδικάζει, αλλά θα στηρίζει ενεργητικά χωρίς να κάνει βήμα πίσω τους αγώνες του νέου προλεταριάτου, της νεολαίας και των πιο καταπιεσμένων και περιθωριοποιημένων κομματιών της κοινωνίας όπως οι μετανάστες. Μια αριστερά που δεν θα υποχωρεί στην τηλεοπτική τρομοκρατία των ΜΜΕ και των γκεμπελίσκων των δελτίων των 8 φοβούμενη ότι έτσι θα χάσει τους ψήφους των νοικοκυραίων και όσων τα κάνουν πάνω τους από το φόβο. Μια αριστερά ανοιχτή πολιτικά σε όλα τα ρεύματα και τις ιδέες του κινήματος, αλλά πάνω απ’ όλα έτοιμη να ανοίξει ξανά τη συζήτηση για τους δρόμους που οδηγούν στην άλλη κοινωνία, χωρίς να εξαντλεί το κριτικό και ανανεωτικό της πνεύμα μόνο όταν πρόκειται να απορρίψει τον επαναστατικό δρόμο, και πολύ περισσότερο χωρίς να επαναλάβει τον κακό της εαυτό μόλις παρουσιαστεί η ευκαιρία.
- Η Κόκκινη Ορχήστρα είναι ανοιχτή σε αγωνιστές που συμμετέχουν σε οποιαδήποτε άλλη αριστερή πολιτική κίνηση, και δεν θεωρεί ανταγωνιστική οποιαδήποτε τέτοια σχέση. Αντίθετα μπορεί να προκρίνει τη συμμετοχή και την ενίσχυση σχηματισμών που θεωρεί ότι έχουν μια αποφασιστική θετική συνεισφορά για το κίνημα και την αριστερά πάντα σε αντίθετη σχέση με τις βασικές επιλογές της αστικής τάξης και των μηχανισμών της. Η λειτουργία της Κολεκτίβας είναι τέτοια που επιτρέπει τη συμμετοχή όλων όσων πιστεύουν στην κοινή δράση, πέρα από οργανωτικούς φετιχισμούς, μικροπαρέες και άλλου είδους συμφέροντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι συγκροτείται γύρω από μια χαλαρή ιδεολογικοπολιτική συμφωνία. Απλώς δεν πιστεύουμε ότι αρκεί μια τέτοια συμφωνία για να φτιαχτεί ακόμα ένα “κόμμα”. Πάνω σε αυτή τη βάση όσοι και όσες μετέχουν στην Κολεκτίβα, δεν επιδιώκουν να καλύψουν μέσα από αυτό το σχήμα όλες τους τις ανάγκες, γνωρίζοντας έτσι κι αλλιώς ότι το εύρος της ταξικής και πολιτικής αναμέτρησης είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να το καλύψει κανένας από τους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο συμμετέχουμε σε πολιτικές κινήσεις, θεματικές και άλλες συλλογικότητες που είναι υπαρκτές στο πολιτικό εποικοδόμημα και το κίνημα και συσπειρώνουν το ενεργό πολιτικό δυναμικό από τη μεριά της αριστεράς και του κινήματος. Με τη συμμετοχή μας αυτή, δίνουμε το παρών στο τρέχων κίνημα, ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να επεξεργαστούμε από κοινού με αυτούς τους αγωνιστές τις προοπτικές και το μέλλον του κινήματος και της αριστεράς, βάζοντας σε ανοιχτή δοκιμασία και τις δικές μας απόψεις, ακόμα κι αν αυτές είναι μειοψηφικές.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ-Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ & ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
