Ο μηχανισμός διάσωσης και οι μηχανισμοί άμυνας

Από το Καστελόριζο, σύμβολο για τους απανταχού πατριώτες, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε τυπικά την ενεργοποίηση του «μηχανισμού διάσωσης». Προφανώς πρόκειται για ομολογία χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς σε πείσμα της καθεστωτικής προπαγάνδας των τελευταίων ημερών, τα επιτόκια δανεισμού εκτινάσσονται καθιστώντας κάθε σκέψη για δανεισμό από τις αγορές απαγορευτική. Αυτός είναι και ο λόγος που η ελληνική αστική τάξη απαιτούσε εδώ και δύο εβδομάδες την άμεση προσφυγή στο μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ, αγνοώντας τις πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης. Ας νοιαστούν για αυτό οι πολιτικοί της εντολοδόχοι.
Η ευρωζώνη παίζει τα ρέστα της
Τελικά όμως αυτός ο μηχανισμός είναι έτοιμος να σώσει από μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία τον ελληνικό καπιταλισμό ή έστω να την αναβάλλει για το τρέχον έτος;
Οι αντιδράσεις της Μέρκελ να συνδράμει, όσο κι αν οφείλονται στην εσωτερική πολιτική συγκυρία της Γερμανίας (εκλογές 9 Μαΐου) εκφράζουν το βαθύτερο σκεπτικισμό της γερμανικής αστικής τάξης γύρω από το εγχείρημα του ευρώ. Από αυτή την άποψη η ενεργοποίηση ή μη του μηχανισμού αντανακλά και τις αντιφάσεις της ευρωζώνης με πιθανό σενάριο τη διάλυση της, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τις γεωπολιτικές ισορροπίες. Το μακρύ κύμα ύφεσης δοκιμάζει πρώτα και κύρια τη συνοχή υπερεθνικών οργανισμών, επαναφέροντας σε πείσμα των αναλυτών της belle ιpoque το έθνος-κράτος.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως αν τελικά υπερισχύσουν οι δυνάμεις συνοχής του ευρωπαικού καπιταλισμού και εφαρμοστεί το «πακέτο διάσωσης» θα ακολουθήσει μια πραγματική καταιγίδα νέων μέτρων με στόχο τη βίαιη αλλαγή της ισορροπίας ανάμεσα στις τάξεις. Αυτό θα είναι το κόστος της «βοήθειας». Η Ελλάδα θα αποτελέσει το μοντέλο με το οποίο ο καπιταλισμός θα αποπειραθεί να ξεπεράσει την κρίση.

Η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η άρνηση της νέας πραγματικότητας
Βρισκόμαστε λοιπόν πραγματικά μπροστά σε μια καμπή που σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής και οι ελίτ προσπαθούν να επιβάλλουν μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ως διέξοδο από την οικονομική κρίση. Οι βάρβαροι του ΔΝΤ είναι ήδη εδώ, ο κόσμος παρακολουθεί φοβισμένος τις εξελίξεις, το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης απαξιώνεται, σε ένα ευρύτερο πεδίο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αναζητά νέο σημείο ισορροπίας, αλλά η αριστερά αρνείται τη νέα κατάσταση.
Είτε όλα είναι προσχήματα και ευκαιρία για διδάγματα (ΚΚΕ), είτε μια αφορμή για δημοψηφίσματα και μοιρολόγια για τη χαμένη αλληλεγγύη(;) της Ευρώπης.(Σύριζα).
Επιτέλους ας συνειδητοποιήσουμε τη νέα κατάσταση! Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για διαπραγματεύσεις και παρατεταμένους συνδικαλιστικούς αγώνες. Αυτά έχουν νόημα όταν το σύστημα μπορεί και αναπαράγεται. Όταν βρίσκεται σε ανισορροπία ο μόνος αγώνας που έχει νόημα είναι ο πολιτικός ανατρεπτικός αγώνας. Είναι η περίφημη ρήση του Μαρξ για τη μετατροπή της εργατικής τάξης από τάξη καθεαυτή σε τάξη για τον εαυτό της. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι συγκεκριμένες προτάσεις για μια αντικαπιταλιστική διέξοδο και τόλμη για την υλοποίηση τους. Τώρα στο αμέσως επόμενο διάστημα κι όχι στις επόμενες δεκαετίες. Ξεκινώντας από τη μονομερή στάση πληρωμών και τη ρήξη με την αριστοκρατία του χρήματος και την κυβέρνηση της, μέχρι τη σοσιαλιστική προοπτική. Έτσι θα συσπειρωθεί το καλύτερο δυναμικό, όταν αντιληφθεί πως υπάρχει εναλλακτική διέξοδος πέρα από τις συμπληγάδες των spreads και του μηχανισμού διάσωσης. Όσο η αριστερά δεν ψελλίζει τίποτα περισσότερο από ιδεολογικά μανιφέστα ή γενικές καταγγελίες, τόσο θα ξεπερνιέται από τα γεγονότα. Τόσο θα αποδεικνύεται πως έχει δέσει την ύπαρξη της με τον καπιταλισμό και πως ούτε πως διανοείται πως υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα ανατροπής.
Δυστυχώς όμως για τους πολιτικά (και υπαρξιακά) δειλούς η διάλυση της κοινωνικής συνοχής θα φέρει είτε αυθόρμητες άγριες εξεγέρσεις, είτε κοινωνική και πολιτική οπισθοδρόμηση ή το συνδυασμό τους, οι μέρες της πλαστής ηρεμίας έχουν τελειώσει.

Στη ψυχαναλυτική θεωρία έννοια-κλειδί είναι οι μηχανισμοί άμυνας με την άρνηση να αποτελεί έναν από αυτούς. Οι μηχανισμοί άμυνας είναι ασυνείδητα τεχνάσματα μέσα από τα οποία ο άνθρωπος δεν μεταβάλει την πραγματικότητα αλλά τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται.. Ουσιαστικά ο άνθρωπος παραποιεί την πραγματικότητα για να μπορέσει να την αντέξει. Η ανάδυση στο φως των αμυντικών μηχανισμών και η συνειδητοποίηση τους έχουν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου από τις νευρώσεις και σηματοδοτούν μια νέα αρχή στη σχέση του με τη ζωή. Έτσι ακριβώς η συνειδητοποίηση της νέας κατάστασης που διαμορφώνει το μακρύ κύμα ύφεσης και όχι η άρνηση της, θα σηματοδοτήσουν τη γέννηση μιας νέας αριστεράς που θα τρέφεται όχι από το παρελθόν της, αλλά θα υπερβεί τον εαυτό της κινούμενη με τόλμη στο παρόν, κοιτάζοντας στο μέλλον

Άκης Τζάρας
.