Thursday 29 April 2010

Eκδήλωση για τη "σταση πληρωμών"

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010, 20:30
Νεάπολη Θεσσαλονίκης, Βενιζέλου 35, στάση Ρουμανικά, γραφεία ΣΥΡΙΖΑ, λεωφ. 57,64
Διοργάνωση: ΚΟΚΚΙΝΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ Θεσσαλονίκης

Wednesday 28 April 2010

Εκτός ελέγχου είναι πλέον η κατάσταση

Εκτός ελέγχου είναι πλέον η κατάσταση στην αγορά των ελληνικών ομολόγων, με το spread στον 10ετή τίτλο να σκαρφαλώνει μέχρι και τις 1012 μονάδες, Όλα αυτά συμβαίνουν μετά την επιθετική υποβάθμιση από την S&P ανεβάζοντας το κόστος δανεισμού σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Υπενθυμίζουμε ότι αν ακόμα ένας καπιταλιστικός οίκος αξιολόγησης (πχ η Moodys) υποβαθμίζει τα ελληνικά ομόλογα τότε πολύ πιθανόν η ΕΚΤ να σταματήσει να τα δέχεται ως εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίζει να δανείζει τις ελληνικές εμπορικές τράπεζες. Εννοείται ότι αν συμβεί αυτό οι τράπεζες αυτές θα χρεοκοπήσουν μέσα σε λίγες ώρες αφού θα ξεμείνουν από ρευστά διαθέσιμα. Το ενδεχόμενο ενός Αργεντινάζο είναι πλέον προ των πυλών. Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου Την Τρίτη, η διαφορά απόδοσης (επιτοκίου) του 10ετούς κρατικού ομολόγου αναφοράς με τον αντίστοιχο γερμανικό τίτλο σκαρφάλωσε μέχρι τις 712 μονάδες βάσης, πάνω από το προηγούμενο ιστορικό υψηλό των 680 μονάδων που σημειώθηκε την Δευτέρα. Σήμερα, Τετάρτη, η διαφορά ξεπέρασε τις 1000 μ. όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2009, το spread ήταν στις 140 μονάδες. Αυτό σημαίνει ότι αν έβγαινε σήμερα το ελληνικό κράτος να δανειστεί θα έπρεπε να πληρώσει τουλάχιστον 13% επιτόκιο!!! στα 10ετη. Γιατί στο 2ετές ομόλογο, το επιτόκιο έχει απογειωθεί στο 19%.
Μετά απ’ όλα αυτά όσοι συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η χώρα απέφυγε την χρεοκοπία είναι απλώς γελοίοι.
Πλέον η Ελλάδα γίνεται η ατμομηχανή της χρεοκοπίας της ευρωζώνης. Το spread του πορτογαλικού 10ετούς ομολόγου είναι 269 μονάδες (υψηλότερο επίπεδο από την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη) και το πιθανότερο είναι να συνεχίσει την ανηφόρα.
Ο κίνδυνος είναι ότι η κρίση που ξεκίνησε πριν από έξι μήνες από την Ελλάδα θα εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα, καθώς ενώ η Ελλάδα περιμένει ακόμα τα χρήματα της ευρω-στήριξης δεν υπάρχει καμία πρόνοια για αντίστοιχη βοήθεια σε άλλη χώρα της ευρωζώνης, εφόσον την χρειαστεί.
Ο οικονομολόγος της Deutsche Bank, Ζιλ Μεκ τονίζει με δραματικό ύφος ότι «Κάθε εβδομάδα νομίζουμε ότι η κατάσταση έχει ξεκαθαρίσει και μετά τα πράγματα γίνονται χειρότερα». Ενώ σύμφωνα με την Standard & Poor’s, ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα φέρει ζημίες έως 200 δισ. ευρώ στους κατόχους ελληνικών ομολόγων, αφού οι ομολογιούχοι θα ανακτήσουν το πολύ πολύ 30-50% των χρημάτων τους.

Τι μπορεί να γίνει τώρα
Ενώ βαδίζουμε ολοταχώς προς την οριστική χρεοκοπία η αριστερά συνεχίζει να μιλάει για κάποια “κεκτημένα”, ζητώντας από αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα να μην τα πειράξουν. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις είτε καλούνται από τη ΓΣΕΕ, είτε από το ΠΑΜΕ είτε από τα πρωτοβάθμια κινούνται στο ίδιο μοτίβο. “Έξω το ΔΝΤ, κάτω το πρόγραμμα, σταθερότητας, κάτω τα χέρια από τα κεκτημένα”. Τα εργατικά σωματεία μπορούν να μένουν σ’ αυτά. Έτσι κι αλλιώς ο σκοπός τους είναι να διατηρηθούν τα μεροκάματα σε αξιοπρεπή επίπεδα. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Καταρρέει το σύστημα στο σύνολό του. Αύριο οι τράπεζες δεν θα έχουν ρευστό όχι για δάνεια αλλά ούτε καν για τους καταθέτες τους. Ο δήθεν μηχανισμός στήριξης μπορεί να μην ενεργοποιηθεί ποτέ. Δεν είναι μόνο τα ελεεινά αντεργατικά μέτρα του ΔΝΤ που ισοπεδώνουν ότι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, είναι ότι ίσως σε λίγες βδομάδες να μην μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Τότε τι κάνουμε; Θα συνεχίζουμε να πιπιλάμε τα παπαρήγικα για “να πληρώσουν οι πλουτοκράτες”;
Στο ΣΥΡΙΖΑ με φωτεινή εξαίρεση το Κόκκινο και το Ξεκίνημα που εξαρχής μιλάνε για στάση πληρωμών, επιτέλους αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι πρέπει να γίνει με το χρέος. Όμως ο συντηρητισμός τους δεν τους αφήνει να πούνε μια ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη πρόταση. Ο Λαφαζάνης, η ΚΟΕ, η ΑΚΟΑ και άλλοι σύντροφοι μιλάνε το πολύ για μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Και αυτό άρχισαν να το λένε αφού το είπαν ήδη οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι προς το παρόν συνεχίζουμε να πληρώνουμε και ζητάμε μια επαναδιαπραγμάτευση για το μέλλον. Μα είναι δυνατόν να κάνεις επαναδιαπρεγμάτευση αν δεν σταματήσεις να πληρώνεις; Δεν υπάρχει κάποιος να τους το εξηγήσει; Ένας τραπεζοϋπάλληλος που δουλεύει στα δάνεια, γιατί οι καθηγητές οικονομικών δεν το καταλαβαίνουν απ’ ότι φαίνεται.
Αυτή η αριστερά αδυνατεί να προτείνει κάτι για τις επόμενες μέρες. Ιδιαίτερα τώρα που ο χρόνος τρέχει με τρομερή ταχύτητα. Οι προτάσεις για το απώτερο μέλλον δεν έχουν κανένα νόημα. Τώρα η μόνη πρόταση που μπορεί να κινητοποιήσει κρίσιμες κοινωνικές δυνάμεις είναι η στάση πληρωμών. Το ομόλογο που λήγει στις 19 Μαίου να μην πληρωθεί. Ούτε τα επόμενα. Αυτό είναι μια συγκεκριμένη διέξοδος τώρα. Όσοι συνεχίζουν να λένε ότι αυτό θα πληρωθεί και όσοι δίπλα σ’ αυτούς κάνουν την πάπια είναι υπόλογοι για εσχάτη προδοσία. Έχουν παραδοθεί στις τράπεζες και το μόνο που τους απασχολεί είναι τα κέρδη των τοκογλύφων και όχι “να σωθεί η χώρα”. Και να πούμε εδώ και κάτι ακόμα. Τα ομόλογα ήδη θεωρούνται “σκουπίδια”. Η κατρακύλα τους στη δευτερογενή αγορά θα συνεχιστεί όσο δεν υπάρχουν αγοραστές και πώς να υπάρχουν όταν ήδη έχει προεξοφληθεί η χρεοκοπία. Οι ομολογιούχοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στα CDS και στην στήριξη από ΔΝT και ΕΕ μήπως και περισώσουν κάτι από τα κεφάλαιά τους. Η στάση πληρωμών θα κάνει σμπαράλια όλες τους τις ελπίδες. Τα ελληνικά ομόλογα θα γίνουν χαρτιά χωρίς αξία. Αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν ακόμα και το 80 ή και το 90% της αξίας τους στην αγορά. Θαυμάσια λοιπόν. Τότε θα πάμε να τα αγοράσουμε τσάμπα. Έτσι η περιβόητη “αναδιαπραγμάτευση” του χρέους δεν έχει καμία πρακτική αξία, εκτός αν γίνει μόνο και μόνο για να περισωθεί ένα μέρος του κεφαλαίου των ομολογιούχων. Ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει νόημα αυτό το σύνθημα στο βαθμό που δεν συνοδεύεται από την άμεση μονομερή στάση πληρωμών.

Συνδικαλιστικός ή πολιτικός αγώνας;
Προς το παρόν οι απεργίες δείχνουν να μην έχουν συμμετοχή. Η τελευταία της ΑΔΕΔΥ είχε παταγώδη αποτυχία. Στην εκπαίδευση δεν απείργησε περισσότερο από ένα 15%. Οι συγκεντρώσεις ήταν άμαζες. Όμως αυτό αντί να προβληματίσει τις τριτοβάθμιες και “πρωτοβάθμιες” συνδικαλιστικές ηγεσίες, συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα τον ίσιο δρόμο τους. Ούτε καν το σκέφτονται, να δουν τι φταιει. Νομίζουν ότι είτε ο κόσμος δεν έχει ενημερωθεί, ή ότι το πρόβλημα είναι οργανωτικής φύσης. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι απεργίες έχουν συνδικαλιστικά συνθήματα και όχι πολιτικά.
Την περίοδο αυτή ο κόσμος δεν σκέφτεται με όρους κλάδου, αλλά με πολιτικούς όρους. Δεν σκέφτεται για παράδειγμα ως δάσκαλος, αλλά ως πολίτης. Αντιλαμβάνεται ότι ο μισθός του εξαρτάται από το αν υπάρχουν χρήματα στα ταμεία. Σκέφτεται όχι μόνο ότι του κόβουν το μισθό, αλλά ότι πάμε κατά διαόλου. Ότι αύριο δεν θα υπάρχουν καθόλου λεφτά. Όποιος σήμερα δεν απαντάει που θα βρεθούν, απλώς αφήνει την κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά τσιράκια (ΝΔ, ΛΑΟΣ) των αφεντικών και των τραπεζών να μιλάνε χωρίς αντίπαλο. Η πολιτική αριστερά πρέπει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από τους συνδικαλιστές της. Πρέπει να απαντήσει τώρα στο συνολικό πρόβλημα. Πρέπει να απαιτήσει τη στάση πληρωμών αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που απορρέουν από αυτό. Τέρμα πια με τις διαπιστώσεις για το ποιος ευθύνεται. Και εν πάση περιπτώσει αν πράγματι αυτοί που λέμε ότι ευθύνονται για τη χρεοκοπία είναι οι “πλουτοκράτες” και το πολιτικό τους σύστημα, ας τους στείλουμε στον αγύριστο. Αλλιώς δεν έχει κανέναν νόημα να κλαίγεσαι για κάτι που όλοι γνωρίζουν. Οι “πλουτοκράτες” και η πολιτική τους αυλή, βλέποντας ότι η αριστερά δεν μπορεί να πάρει καμία πρωτοβουλία έχουν περάσει με το πιο απίστευτο θράσος στην αντεπίθεση, υποδεικνύοντας ως υπεύθυνους της κρίσης τους δημοσίους υπαλλήλους, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, και την αριστερά που δεν συναινεί έστω και λεκτικά στα μέτρα. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Αυτοί που ταίζουν με χρυσά κουτάλια τους καπιταλιστές, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους οπαδούς τους, ζητάνε τώρα και τα ρέστα. Μιλάμε για τρέλα. Οι κλέφτες γίνανε τιμητές. Οι αρχικομπιναδόροι, οι μιζαδόροι, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που όλη μέρα ζητάνε επιδοτήσεις από τον αναπτυξιακό και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Αυτοί κλείνουν τις επιχειρήσεις και τους φταιει το ΠΑΜΕ. Αυτοί δεν άνοιξαν τα μισά ξενοδοχεία το Πάσχα και τους φταιει η απεργία των λιμενεργατών στον Πειραιά. Μόνο ένα γουρούνι μπορεί να τα λεει όλα αυτά. Σ’ αυτή την άθλια καμπάνια πρωταγωνιστεί ο Σκάι και ακολουθούν τα υπόλοιπα κιτρινοκάναλα. Αυτοί ζητάνε τα κεφάλια όσων αντιδρούν στη δική τους λύση. Είναι φανερό ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν χωράνε πλέον δύο. Ή αυτοί θα πάρουν δρόμο ή το εργατικό κίνημα και η αριστερά όπως την ξέραμε μέχρι τώρα θα συντριφτούν χωρίς έλεος.

Δεν μας λείπει η διάρκεια αλλά ο στόχος
Ένα τμήμα της αριστεράς νομίζει ότι τώρα χρειάζεται μια απεργία διαρκείας. Όμως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη διάρκεια της απεργίας αλλά στο τι ζητάει. Όσο δεν λύνουμε αυτό απλώς καιμε την “απεργία διαρκείας” γιατί ο κόσμος αυτό που καταλαβαίνει είναι να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε απλά να είναι “διαρκείας”. Η επανάσταση δεν θα γίνει δια της οικονομικές εξόντωσης της εργατικής τάξης. Να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και στην οκτωβριανή οι απεργίες ήταν ελάχιστες. Η επανάσταση δεν είναι το προϊόν της κλιμάκωσης μιας απεργίας διαμαρτυρίας,, αλλά της συνειδητής δράσης των ανθρώπων που παλεύουν να πάρουν το τιμόνι της κοινωνίας στα χέρια τους, αφού πλέον δεν περιμένουν τίποτα από τους καπετάνιους του τιτανικού, που οδηγούν το βαπόρι στα βράχια.
Βεβαίως πώς να το καταλάβει αυτό μια αριστερά που πιστεύει ότι όλα αυτά είναι ιδεολογικά τρικ. Τι να πρωτοκαταλάβει. Ότι οι απεργίες δεν αποτελούν πλέον μέσο πίεσης, αφού οι επιχειρήσεις υπολειτουργούν; Ότι εδώ ετοιμάζονται να ξαποστείλουν το 1/4 των δημοσίων υπαλλήλων και εμείς νομίζουμε ότι απασχολούνται με το πόσοι απεργούν; Είναι σαν να κλείνει το αφεντικό την επιχείρηση και το σωματείο να καλεί σε απεργία διαμαρτυρίας. Μιλάμε για φοβερή επαναστατική ενέργεια. Το αφεντικό θα βάλει τα κλάματα. Λοιπόν για να τελειώνουμε. Οι απεργίες διαμαρτυρίας είτε κρατάνε 2 ώρες είτε 30 μέρες είναι τουφεκιές στο αέρα, όσο δεν αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδίου. Όσο δεν μεταβάλλονται σε πολιτικές απεργίες.

Πολιτική απεργία σημαίνει ότι δεν απεργώ για το μεροκάματο ούτε για τα “κεκτημένα”, άλλα με πολιτικά αιτήματα. Σήμερα μια τέτοια απεργία πρέπει να απαιτήσει τη στάση πληρωμών. Στην κινητοποίηση αυτή δεν χρειάζεται να είναι κανείς εργάτης για να πάρει μέρος. Όλοι έχουν ισότιμους λόγος να είναι εκεί. Οι φοιτητές, οι νέοι, οι νοικοκυρές, οι επαγγελματίες, οι άνεργοι. Όλοι με την ιδιότητα του πολίτη που αντιδρά ενεργητικά στην χρεοκοπία της χώρας. Που λεει τέρμα πια. Με απεργίες, με δημοψήφισμα, με κινητοποίηση στο δρόμο, με μάζεμα υπογράφων. Με όλα τα μέσα. Και αν η κυβέρνηση συνεχίσει που θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως πράκτορας των τραπεζιτών, του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου τότε πρέπει να πάρει δρόμο. Δύο λύσεις υπάρχουν. Ή κυβέρνηση σωτήριας από το κεφάλαιο ή κυβέρνηση σωτηρίας των εργαζομένων και της αριστεράς, για μια σοσιαλιστική αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση. Ο δρόμος αυτός περνάει από τη στάση πληρωμών και από πουθενά αλλού. Όσοι τώρα περιμένουν να αλλάξουν πρώτα οι συσχετισμοί καλύτερα να πάνε διαμαρτυρόμενοι να προσευχηθούν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Οι υπόλοιποι που πιστεύουν ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν από την κίνηση των ανθρώπων που παλεύουν για να πάρουν τη ζωή και τις ευθύνες στα χέρια τους, δεν έχουν παρά να μπούνε μπροστά σ’ αυτόν τον αγώνα.

Κ. Μαραγκός

Ο μηχανισμός διάσωσης και οι μηχανισμοί άμυνας

Από το Καστελόριζο, σύμβολο για τους απανταχού πατριώτες, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε τυπικά την ενεργοποίηση του «μηχανισμού διάσωσης». Προφανώς πρόκειται για ομολογία χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς σε πείσμα της καθεστωτικής προπαγάνδας των τελευταίων ημερών, τα επιτόκια δανεισμού εκτινάσσονται καθιστώντας κάθε σκέψη για δανεισμό από τις αγορές απαγορευτική. Αυτός είναι και ο λόγος που η ελληνική αστική τάξη απαιτούσε εδώ και δύο εβδομάδες την άμεση προσφυγή στο μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ, αγνοώντας τις πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης. Ας νοιαστούν για αυτό οι πολιτικοί της εντολοδόχοι.
Η ευρωζώνη παίζει τα ρέστα της
Τελικά όμως αυτός ο μηχανισμός είναι έτοιμος να σώσει από μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία τον ελληνικό καπιταλισμό ή έστω να την αναβάλλει για το τρέχον έτος;
Οι αντιδράσεις της Μέρκελ να συνδράμει, όσο κι αν οφείλονται στην εσωτερική πολιτική συγκυρία της Γερμανίας (εκλογές 9 Μαΐου) εκφράζουν το βαθύτερο σκεπτικισμό της γερμανικής αστικής τάξης γύρω από το εγχείρημα του ευρώ. Από αυτή την άποψη η ενεργοποίηση ή μη του μηχανισμού αντανακλά και τις αντιφάσεις της ευρωζώνης με πιθανό σενάριο τη διάλυση της, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τις γεωπολιτικές ισορροπίες. Το μακρύ κύμα ύφεσης δοκιμάζει πρώτα και κύρια τη συνοχή υπερεθνικών οργανισμών, επαναφέροντας σε πείσμα των αναλυτών της belle ιpoque το έθνος-κράτος.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως αν τελικά υπερισχύσουν οι δυνάμεις συνοχής του ευρωπαικού καπιταλισμού και εφαρμοστεί το «πακέτο διάσωσης» θα ακολουθήσει μια πραγματική καταιγίδα νέων μέτρων με στόχο τη βίαιη αλλαγή της ισορροπίας ανάμεσα στις τάξεις. Αυτό θα είναι το κόστος της «βοήθειας». Η Ελλάδα θα αποτελέσει το μοντέλο με το οποίο ο καπιταλισμός θα αποπειραθεί να ξεπεράσει την κρίση.

Η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η άρνηση της νέας πραγματικότητας
Βρισκόμαστε λοιπόν πραγματικά μπροστά σε μια καμπή που σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής και οι ελίτ προσπαθούν να επιβάλλουν μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ως διέξοδο από την οικονομική κρίση. Οι βάρβαροι του ΔΝΤ είναι ήδη εδώ, ο κόσμος παρακολουθεί φοβισμένος τις εξελίξεις, το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης απαξιώνεται, σε ένα ευρύτερο πεδίο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αναζητά νέο σημείο ισορροπίας, αλλά η αριστερά αρνείται τη νέα κατάσταση.
Είτε όλα είναι προσχήματα και ευκαιρία για διδάγματα (ΚΚΕ), είτε μια αφορμή για δημοψηφίσματα και μοιρολόγια για τη χαμένη αλληλεγγύη(;) της Ευρώπης.(Σύριζα).
Επιτέλους ας συνειδητοποιήσουμε τη νέα κατάσταση! Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για διαπραγματεύσεις και παρατεταμένους συνδικαλιστικούς αγώνες. Αυτά έχουν νόημα όταν το σύστημα μπορεί και αναπαράγεται. Όταν βρίσκεται σε ανισορροπία ο μόνος αγώνας που έχει νόημα είναι ο πολιτικός ανατρεπτικός αγώνας. Είναι η περίφημη ρήση του Μαρξ για τη μετατροπή της εργατικής τάξης από τάξη καθεαυτή σε τάξη για τον εαυτό της. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι συγκεκριμένες προτάσεις για μια αντικαπιταλιστική διέξοδο και τόλμη για την υλοποίηση τους. Τώρα στο αμέσως επόμενο διάστημα κι όχι στις επόμενες δεκαετίες. Ξεκινώντας από τη μονομερή στάση πληρωμών και τη ρήξη με την αριστοκρατία του χρήματος και την κυβέρνηση της, μέχρι τη σοσιαλιστική προοπτική. Έτσι θα συσπειρωθεί το καλύτερο δυναμικό, όταν αντιληφθεί πως υπάρχει εναλλακτική διέξοδος πέρα από τις συμπληγάδες των spreads και του μηχανισμού διάσωσης. Όσο η αριστερά δεν ψελλίζει τίποτα περισσότερο από ιδεολογικά μανιφέστα ή γενικές καταγγελίες, τόσο θα ξεπερνιέται από τα γεγονότα. Τόσο θα αποδεικνύεται πως έχει δέσει την ύπαρξη της με τον καπιταλισμό και πως ούτε πως διανοείται πως υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα ανατροπής.
Δυστυχώς όμως για τους πολιτικά (και υπαρξιακά) δειλούς η διάλυση της κοινωνικής συνοχής θα φέρει είτε αυθόρμητες άγριες εξεγέρσεις, είτε κοινωνική και πολιτική οπισθοδρόμηση ή το συνδυασμό τους, οι μέρες της πλαστής ηρεμίας έχουν τελειώσει.

Στη ψυχαναλυτική θεωρία έννοια-κλειδί είναι οι μηχανισμοί άμυνας με την άρνηση να αποτελεί έναν από αυτούς. Οι μηχανισμοί άμυνας είναι ασυνείδητα τεχνάσματα μέσα από τα οποία ο άνθρωπος δεν μεταβάλει την πραγματικότητα αλλά τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται.. Ουσιαστικά ο άνθρωπος παραποιεί την πραγματικότητα για να μπορέσει να την αντέξει. Η ανάδυση στο φως των αμυντικών μηχανισμών και η συνειδητοποίηση τους έχουν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου από τις νευρώσεις και σηματοδοτούν μια νέα αρχή στη σχέση του με τη ζωή. Έτσι ακριβώς η συνειδητοποίηση της νέας κατάστασης που διαμορφώνει το μακρύ κύμα ύφεσης και όχι η άρνηση της, θα σηματοδοτήσουν τη γέννηση μιας νέας αριστεράς που θα τρέφεται όχι από το παρελθόν της, αλλά θα υπερβεί τον εαυτό της κινούμενη με τόλμη στο παρόν, κοιτάζοντας στο μέλλον

Άκης Τζάρας
.

Saturday 24 April 2010

Ομολογία χρεοκοπίας η προσφυγή στο "μηχανισμό στήριξης"

«Δεν θα δοθεί καμία βοήθεια στην Ελλάδα μέχρι να ολοκληρωθούν οι συζητήσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, μετά την ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι η Ελλάδα θα ενεργοποιήσει το μηχανισμό στήριξης από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Η καγκελάριος της Γερμανίας, που νωρίτερα είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Έλληνα πρωθυπουργό, πρόσθεσε επίσης ότι δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη το ποσό του δανεισμού.”Ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδας θα ενεργοποιηθεί μόνο αν απειληθεί η σταθερότητα του ευρώ στο σύνολό του και εάν η Αθήνα παρουσιάσει ένα αξιόπιστο οικονομικό πρόγραμμα”, πρόσθεσε η Άνγκελα Μέρκελ.
(Εnet. gr)
Αυτά δυο μόλις ώρες μετά τους έξαλλους πανηγυρισμούς στο ελληνικό χρηματιστήριο, στο ΣΕΒ και στα τηλεοπτικά πάνελ του Mega και του Σκαί, με την αναγγελία από τον ΓΑΠ της προσφυγής στο ΔΝΤ και την ΕΕ για ενεργοποίηση του μηχανισμού βοήθειας. Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Tuesday 20 April 2010

Απεργία ΑΔΕΔΥ- Πέμπτη 22 Απρίλη

ΣΥΡΙΖΑ -  Απεργία ΑΔΕΔΥ 22 Απρίλη 2010

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ενάντια στο σφαγείο του ΔΝΤ και στα μέτρα ΕΕ & κυβέρνησης

Συγκεντρωση: Πλ. Αγ.Σοφιας 10.30 πμ

Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου

Saturday 17 April 2010

Επιχείρηση τρομοϋστερίας και τρομολαγνείας

Ο Χρυσοχοίδης τελικά έκανε το δυναμικό καμ μπακ!! Πάλι από τη ίδια θέση όπως το 2002 ξαναζωντανεύει τις μνήμες από το καλοκαίρι που τα δημοκρατικά δικαιώματα δέχτηκαν ένα γερό χτύπημα. Τότε όλα γίνανε στο πλαίσιο της διεθνούς αντιτρομοκρατικής υστερίας, ήταν κατά κάποιο τρόπο η 11η Σεπτεμβρίου αλά ελληνικά. Τώρα όλα διαδραματίζονται σε ένα πλαίσιο διεθνούς κρίσης με την Ελλάδα μάλιστα να πρωτοστατεί, καθώς βρίσκεται ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι σε απόγνωση καθώς ξέρει πως μόνο καθυστέρηση της χρεοκοπίας μπορεί να πετύχει. Το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μέτρα στη πλάτη της εργατικής τάξης. Οι απολύσεις, η ανασφάλεια και η συνεχής πτώση του επιπέδου ζωής έχουν οδηγήσει σε μια απαξίωση του συστήματος και των πολιτικών του υπαλλήλων. Ειδικά όταν κανένα λαμόγιο δεν τιμωρείται για όσα βούτηξε. Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Thursday 15 April 2010

Στο χείλος του γκρεμού. Μόνη λύση η στάση πληρωμών

Δεν πέρασαν δυο βδομάδες από τους γελοίους πανηγυρισμούς για την περιβόητη συμφωνία του eurogroup, για το μηχανισμό βοήθειας προς την Ελλάδα και ήδη είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Ενώ υποτίθεται ότι τα spread θα αποκλιμακώνονταν υπό το φόβο ενός γεμισμένου “πιστολιού” που περιμένει πάνω σε κάποιο τραπέζι, για να πυροβολήσει τις “αγορές” και το οποίο “δεν θα χρησιμοποιείτο ποτέ”, τελικά εκπυρσοκρότησε στα μούτρα όλων αυτών των ανεκδιήγητων που επιμένουν να υποστηρίζουν την “εθνική” προσπάθεια να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος. Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »