Εκτός ελέγχου είναι πλέον η κατάσταση

Εκτός ελέγχου είναι πλέον η κατάσταση στην αγορά των ελληνικών ομολόγων, με το spread στον 10ετή τίτλο να σκαρφαλώνει μέχρι και τις 1012 μονάδες, Όλα αυτά συμβαίνουν μετά την επιθετική υποβάθμιση από την S&P ανεβάζοντας το κόστος δανεισμού σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Υπενθυμίζουμε ότι αν ακόμα ένας καπιταλιστικός οίκος αξιολόγησης (πχ η Moodys) υποβαθμίζει τα ελληνικά ομόλογα τότε πολύ πιθανόν η ΕΚΤ να σταματήσει να τα δέχεται ως εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίζει να δανείζει τις ελληνικές εμπορικές τράπεζες. Εννοείται ότι αν συμβεί αυτό οι τράπεζες αυτές θα χρεοκοπήσουν μέσα σε λίγες ώρες αφού θα ξεμείνουν από ρευστά διαθέσιμα. Το ενδεχόμενο ενός Αργεντινάζο είναι πλέον προ των πυλών. Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου Την Τρίτη, η διαφορά απόδοσης (επιτοκίου) του 10ετούς κρατικού ομολόγου αναφοράς με τον αντίστοιχο γερμανικό τίτλο σκαρφάλωσε μέχρι τις 712 μονάδες βάσης, πάνω από το προηγούμενο ιστορικό υψηλό των 680 μονάδων που σημειώθηκε την Δευτέρα. Σήμερα, Τετάρτη, η διαφορά ξεπέρασε τις 1000 μ. όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2009, το spread ήταν στις 140 μονάδες. Αυτό σημαίνει ότι αν έβγαινε σήμερα το ελληνικό κράτος να δανειστεί θα έπρεπε να πληρώσει τουλάχιστον 13% επιτόκιο!!! στα 10ετη. Γιατί στο 2ετές ομόλογο, το επιτόκιο έχει απογειωθεί στο 19%.
Μετά απ’ όλα αυτά όσοι συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η χώρα απέφυγε την χρεοκοπία είναι απλώς γελοίοι.
Πλέον η Ελλάδα γίνεται η ατμομηχανή της χρεοκοπίας της ευρωζώνης. Το spread του πορτογαλικού 10ετούς ομολόγου είναι 269 μονάδες (υψηλότερο επίπεδο από την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη) και το πιθανότερο είναι να συνεχίσει την ανηφόρα.
Ο κίνδυνος είναι ότι η κρίση που ξεκίνησε πριν από έξι μήνες από την Ελλάδα θα εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα, καθώς ενώ η Ελλάδα περιμένει ακόμα τα χρήματα της ευρω-στήριξης δεν υπάρχει καμία πρόνοια για αντίστοιχη βοήθεια σε άλλη χώρα της ευρωζώνης, εφόσον την χρειαστεί.
Ο οικονομολόγος της Deutsche Bank, Ζιλ Μεκ τονίζει με δραματικό ύφος ότι «Κάθε εβδομάδα νομίζουμε ότι η κατάσταση έχει ξεκαθαρίσει και μετά τα πράγματα γίνονται χειρότερα». Ενώ σύμφωνα με την Standard & Poor’s, ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα φέρει ζημίες έως 200 δισ. ευρώ στους κατόχους ελληνικών ομολόγων, αφού οι ομολογιούχοι θα ανακτήσουν το πολύ πολύ 30-50% των χρημάτων τους.

Τι μπορεί να γίνει τώρα
Ενώ βαδίζουμε ολοταχώς προς την οριστική χρεοκοπία η αριστερά συνεχίζει να μιλάει για κάποια “κεκτημένα”, ζητώντας από αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα να μην τα πειράξουν. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις είτε καλούνται από τη ΓΣΕΕ, είτε από το ΠΑΜΕ είτε από τα πρωτοβάθμια κινούνται στο ίδιο μοτίβο. “Έξω το ΔΝΤ, κάτω το πρόγραμμα, σταθερότητας, κάτω τα χέρια από τα κεκτημένα”. Τα εργατικά σωματεία μπορούν να μένουν σ’ αυτά. Έτσι κι αλλιώς ο σκοπός τους είναι να διατηρηθούν τα μεροκάματα σε αξιοπρεπή επίπεδα. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Καταρρέει το σύστημα στο σύνολό του. Αύριο οι τράπεζες δεν θα έχουν ρευστό όχι για δάνεια αλλά ούτε καν για τους καταθέτες τους. Ο δήθεν μηχανισμός στήριξης μπορεί να μην ενεργοποιηθεί ποτέ. Δεν είναι μόνο τα ελεεινά αντεργατικά μέτρα του ΔΝΤ που ισοπεδώνουν ότι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, είναι ότι ίσως σε λίγες βδομάδες να μην μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Τότε τι κάνουμε; Θα συνεχίζουμε να πιπιλάμε τα παπαρήγικα για “να πληρώσουν οι πλουτοκράτες”;
Στο ΣΥΡΙΖΑ με φωτεινή εξαίρεση το Κόκκινο και το Ξεκίνημα που εξαρχής μιλάνε για στάση πληρωμών, επιτέλους αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι πρέπει να γίνει με το χρέος. Όμως ο συντηρητισμός τους δεν τους αφήνει να πούνε μια ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη πρόταση. Ο Λαφαζάνης, η ΚΟΕ, η ΑΚΟΑ και άλλοι σύντροφοι μιλάνε το πολύ για μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Και αυτό άρχισαν να το λένε αφού το είπαν ήδη οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι προς το παρόν συνεχίζουμε να πληρώνουμε και ζητάμε μια επαναδιαπραγμάτευση για το μέλλον. Μα είναι δυνατόν να κάνεις επαναδιαπρεγμάτευση αν δεν σταματήσεις να πληρώνεις; Δεν υπάρχει κάποιος να τους το εξηγήσει; Ένας τραπεζοϋπάλληλος που δουλεύει στα δάνεια, γιατί οι καθηγητές οικονομικών δεν το καταλαβαίνουν απ’ ότι φαίνεται.
Αυτή η αριστερά αδυνατεί να προτείνει κάτι για τις επόμενες μέρες. Ιδιαίτερα τώρα που ο χρόνος τρέχει με τρομερή ταχύτητα. Οι προτάσεις για το απώτερο μέλλον δεν έχουν κανένα νόημα. Τώρα η μόνη πρόταση που μπορεί να κινητοποιήσει κρίσιμες κοινωνικές δυνάμεις είναι η στάση πληρωμών. Το ομόλογο που λήγει στις 19 Μαίου να μην πληρωθεί. Ούτε τα επόμενα. Αυτό είναι μια συγκεκριμένη διέξοδος τώρα. Όσοι συνεχίζουν να λένε ότι αυτό θα πληρωθεί και όσοι δίπλα σ’ αυτούς κάνουν την πάπια είναι υπόλογοι για εσχάτη προδοσία. Έχουν παραδοθεί στις τράπεζες και το μόνο που τους απασχολεί είναι τα κέρδη των τοκογλύφων και όχι “να σωθεί η χώρα”. Και να πούμε εδώ και κάτι ακόμα. Τα ομόλογα ήδη θεωρούνται “σκουπίδια”. Η κατρακύλα τους στη δευτερογενή αγορά θα συνεχιστεί όσο δεν υπάρχουν αγοραστές και πώς να υπάρχουν όταν ήδη έχει προεξοφληθεί η χρεοκοπία. Οι ομολογιούχοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στα CDS και στην στήριξη από ΔΝT και ΕΕ μήπως και περισώσουν κάτι από τα κεφάλαιά τους. Η στάση πληρωμών θα κάνει σμπαράλια όλες τους τις ελπίδες. Τα ελληνικά ομόλογα θα γίνουν χαρτιά χωρίς αξία. Αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν ακόμα και το 80 ή και το 90% της αξίας τους στην αγορά. Θαυμάσια λοιπόν. Τότε θα πάμε να τα αγοράσουμε τσάμπα. Έτσι η περιβόητη “αναδιαπραγμάτευση” του χρέους δεν έχει καμία πρακτική αξία, εκτός αν γίνει μόνο και μόνο για να περισωθεί ένα μέρος του κεφαλαίου των ομολογιούχων. Ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει νόημα αυτό το σύνθημα στο βαθμό που δεν συνοδεύεται από την άμεση μονομερή στάση πληρωμών.

Συνδικαλιστικός ή πολιτικός αγώνας;
Προς το παρόν οι απεργίες δείχνουν να μην έχουν συμμετοχή. Η τελευταία της ΑΔΕΔΥ είχε παταγώδη αποτυχία. Στην εκπαίδευση δεν απείργησε περισσότερο από ένα 15%. Οι συγκεντρώσεις ήταν άμαζες. Όμως αυτό αντί να προβληματίσει τις τριτοβάθμιες και “πρωτοβάθμιες” συνδικαλιστικές ηγεσίες, συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα τον ίσιο δρόμο τους. Ούτε καν το σκέφτονται, να δουν τι φταιει. Νομίζουν ότι είτε ο κόσμος δεν έχει ενημερωθεί, ή ότι το πρόβλημα είναι οργανωτικής φύσης. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι απεργίες έχουν συνδικαλιστικά συνθήματα και όχι πολιτικά.
Την περίοδο αυτή ο κόσμος δεν σκέφτεται με όρους κλάδου, αλλά με πολιτικούς όρους. Δεν σκέφτεται για παράδειγμα ως δάσκαλος, αλλά ως πολίτης. Αντιλαμβάνεται ότι ο μισθός του εξαρτάται από το αν υπάρχουν χρήματα στα ταμεία. Σκέφτεται όχι μόνο ότι του κόβουν το μισθό, αλλά ότι πάμε κατά διαόλου. Ότι αύριο δεν θα υπάρχουν καθόλου λεφτά. Όποιος σήμερα δεν απαντάει που θα βρεθούν, απλώς αφήνει την κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά τσιράκια (ΝΔ, ΛΑΟΣ) των αφεντικών και των τραπεζών να μιλάνε χωρίς αντίπαλο. Η πολιτική αριστερά πρέπει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από τους συνδικαλιστές της. Πρέπει να απαντήσει τώρα στο συνολικό πρόβλημα. Πρέπει να απαιτήσει τη στάση πληρωμών αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που απορρέουν από αυτό. Τέρμα πια με τις διαπιστώσεις για το ποιος ευθύνεται. Και εν πάση περιπτώσει αν πράγματι αυτοί που λέμε ότι ευθύνονται για τη χρεοκοπία είναι οι “πλουτοκράτες” και το πολιτικό τους σύστημα, ας τους στείλουμε στον αγύριστο. Αλλιώς δεν έχει κανέναν νόημα να κλαίγεσαι για κάτι που όλοι γνωρίζουν. Οι “πλουτοκράτες” και η πολιτική τους αυλή, βλέποντας ότι η αριστερά δεν μπορεί να πάρει καμία πρωτοβουλία έχουν περάσει με το πιο απίστευτο θράσος στην αντεπίθεση, υποδεικνύοντας ως υπεύθυνους της κρίσης τους δημοσίους υπαλλήλους, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, και την αριστερά που δεν συναινεί έστω και λεκτικά στα μέτρα. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Αυτοί που ταίζουν με χρυσά κουτάλια τους καπιταλιστές, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους οπαδούς τους, ζητάνε τώρα και τα ρέστα. Μιλάμε για τρέλα. Οι κλέφτες γίνανε τιμητές. Οι αρχικομπιναδόροι, οι μιζαδόροι, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που όλη μέρα ζητάνε επιδοτήσεις από τον αναπτυξιακό και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Αυτοί κλείνουν τις επιχειρήσεις και τους φταιει το ΠΑΜΕ. Αυτοί δεν άνοιξαν τα μισά ξενοδοχεία το Πάσχα και τους φταιει η απεργία των λιμενεργατών στον Πειραιά. Μόνο ένα γουρούνι μπορεί να τα λεει όλα αυτά. Σ’ αυτή την άθλια καμπάνια πρωταγωνιστεί ο Σκάι και ακολουθούν τα υπόλοιπα κιτρινοκάναλα. Αυτοί ζητάνε τα κεφάλια όσων αντιδρούν στη δική τους λύση. Είναι φανερό ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν χωράνε πλέον δύο. Ή αυτοί θα πάρουν δρόμο ή το εργατικό κίνημα και η αριστερά όπως την ξέραμε μέχρι τώρα θα συντριφτούν χωρίς έλεος.

Δεν μας λείπει η διάρκεια αλλά ο στόχος
Ένα τμήμα της αριστεράς νομίζει ότι τώρα χρειάζεται μια απεργία διαρκείας. Όμως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη διάρκεια της απεργίας αλλά στο τι ζητάει. Όσο δεν λύνουμε αυτό απλώς καιμε την “απεργία διαρκείας” γιατί ο κόσμος αυτό που καταλαβαίνει είναι να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε απλά να είναι “διαρκείας”. Η επανάσταση δεν θα γίνει δια της οικονομικές εξόντωσης της εργατικής τάξης. Να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και στην οκτωβριανή οι απεργίες ήταν ελάχιστες. Η επανάσταση δεν είναι το προϊόν της κλιμάκωσης μιας απεργίας διαμαρτυρίας,, αλλά της συνειδητής δράσης των ανθρώπων που παλεύουν να πάρουν το τιμόνι της κοινωνίας στα χέρια τους, αφού πλέον δεν περιμένουν τίποτα από τους καπετάνιους του τιτανικού, που οδηγούν το βαπόρι στα βράχια.
Βεβαίως πώς να το καταλάβει αυτό μια αριστερά που πιστεύει ότι όλα αυτά είναι ιδεολογικά τρικ. Τι να πρωτοκαταλάβει. Ότι οι απεργίες δεν αποτελούν πλέον μέσο πίεσης, αφού οι επιχειρήσεις υπολειτουργούν; Ότι εδώ ετοιμάζονται να ξαποστείλουν το 1/4 των δημοσίων υπαλλήλων και εμείς νομίζουμε ότι απασχολούνται με το πόσοι απεργούν; Είναι σαν να κλείνει το αφεντικό την επιχείρηση και το σωματείο να καλεί σε απεργία διαμαρτυρίας. Μιλάμε για φοβερή επαναστατική ενέργεια. Το αφεντικό θα βάλει τα κλάματα. Λοιπόν για να τελειώνουμε. Οι απεργίες διαμαρτυρίας είτε κρατάνε 2 ώρες είτε 30 μέρες είναι τουφεκιές στο αέρα, όσο δεν αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδίου. Όσο δεν μεταβάλλονται σε πολιτικές απεργίες.

Πολιτική απεργία σημαίνει ότι δεν απεργώ για το μεροκάματο ούτε για τα “κεκτημένα”, άλλα με πολιτικά αιτήματα. Σήμερα μια τέτοια απεργία πρέπει να απαιτήσει τη στάση πληρωμών. Στην κινητοποίηση αυτή δεν χρειάζεται να είναι κανείς εργάτης για να πάρει μέρος. Όλοι έχουν ισότιμους λόγος να είναι εκεί. Οι φοιτητές, οι νέοι, οι νοικοκυρές, οι επαγγελματίες, οι άνεργοι. Όλοι με την ιδιότητα του πολίτη που αντιδρά ενεργητικά στην χρεοκοπία της χώρας. Που λεει τέρμα πια. Με απεργίες, με δημοψήφισμα, με κινητοποίηση στο δρόμο, με μάζεμα υπογράφων. Με όλα τα μέσα. Και αν η κυβέρνηση συνεχίσει που θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως πράκτορας των τραπεζιτών, του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου τότε πρέπει να πάρει δρόμο. Δύο λύσεις υπάρχουν. Ή κυβέρνηση σωτήριας από το κεφάλαιο ή κυβέρνηση σωτηρίας των εργαζομένων και της αριστεράς, για μια σοσιαλιστική αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση. Ο δρόμος αυτός περνάει από τη στάση πληρωμών και από πουθενά αλλού. Όσοι τώρα περιμένουν να αλλάξουν πρώτα οι συσχετισμοί καλύτερα να πάνε διαμαρτυρόμενοι να προσευχηθούν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Οι υπόλοιποι που πιστεύουν ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν από την κίνηση των ανθρώπων που παλεύουν για να πάρουν τη ζωή και τις ευθύνες στα χέρια τους, δεν έχουν παρά να μπούνε μπροστά σ’ αυτόν τον αγώνα.

Κ. Μαραγκός