"Οι υπάρχουσες δομές του εργατικού κινήματος δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σ'αυτή τη μάχη, γιατί είναι το φάντασμα του παρελθόντος. Το εργατικό κίνημα είχε μάθει να δίνει μάχες μέσα σε ένα καθορισμένο πλαίσιο κανόνων. Αν π.χ. δεν τα βρίσκαμε με τους εργοδότες, πηγαίναμε στη διαιτησία. Θαυμάσια, μόνο που τώρα δεν θα υπάρχει διαιτησία. Στο Δημόσιο ξέραμε ότι υπάρχει μονιμότητα. Ε, τώρα πλέον δεν υπάρχει καμία μονιμότητα. Ξέραμε επίσης ότι θα παίρνουμε έναν ανεκτό μισθό και μετά τα 60 μια αξιοπρεπή σύνταξη. Τώρα κι αυτά πρέπει να τα ξεχάσουμε. Οι καπιταλιστές και το κράτος τα θέτουν υπό αμφισβήτηση, και το εργατικό κίνημα αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να τα υπερασπιστεί.
Με άλλα λόγια: η εποχή που το εργατικό κίνημα ξεκίναγε έναν αγώνα ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα η αστική τάξη θα επιδιώξει μια "μέση λύση" έχει πλέον τελειώσει, και μαζί της οι ρεφορμιστικές αυταπάτες και όλα τα είδη του αριστερού μεταρρυθμισμού.
