Την τελευταία εικοσαετία η αστική τάξη - τα μεγάλα αφεντικά – έχουν εξαπολύσει μια επίθεση κολοσσιαίου μεγέθους απέναντι στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Μια γιγαντιαία επιχείρηση αποψίλωσης ευρύτερων δικαιωμάτων λαϊκών – εργατικών και άλλων σχεδόν σ’ όλα τα μέτωπα της κοινωνίας. Μια επίθεση που καθοδηγείται και ωθείται λόγω μιας ακόμη δομικής κρίσης που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθώντας να διαφυλάξει τα κέρδη του με χίλιους-μύριους τρόπους φορτώνοντας τα βάρη της στο λαό, στους εργαζομένους.
Ο ανελέητος ανταγωνισμός, η τάση για συρρίκνωση των κερδών, η απαξίωση κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων άρα και η απαξίωση της εργασίας αφού αυτή αποτελεί την κύρια πηγή του, η αύξηση πολεμικών καταστροφών που αναζωογονούν το σύστημα οδηγούν σε μια όξυνση της ταξικής πάλης προκαλώντας έναν κυκλώνα, όπου στο μάτι του βρισκόμαστε εμείς και τα δικαιώματά μας. Οι κατακτήσεις μας, αποτέλεσμα σκληρών αγώνων από τα προηγούμενα, βρίσκονται στο στόχαστρο. Οι Αστοί σαν καλοί έμποροι ξέρουν ότι πρέπει να αγοράζεις φθηνά και να πουλάς όσο γίνεται πιο ακριβά. Η εργασία μας είναι το μόνο εμπόρευμα που παράγει αξία. Έτσι αυτό πρέπει να συμπιεσθεί, να ελαττωθεί αφού δεν μπορεί να εκμηδενιστεί καθόλου.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μέσα σ’ αυτή την τιτάνια σύγκρουση από τη μια τα αφεντικά στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους και από την άλλη οι εργαζόμενοι – ο μισθωτός, ο λαός γενικότερα που προσπαθεί να διαφυλάξει με κάθε θυσία το βιοτικό του επίπεδο μέσα σε αυτά τα πλαίσια εντάσσονται διάφορες στρατηγικές. Μια απ’ αυτές είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις ζωτικών κερδοφόρων τομέων της παραγωγής, προσέξτε όχι ζημιογόνων – κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτές. Είναι το ξαλάφρωμα του κράτους από τις απολαβές των εργαζομένων και μεταφορά τους με έμμεσο τρόπο στις τσέπες τους, βλέπε δομημένα ομόλογα ή τη λεηλασία των ταμείων. Κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Έτσι, αφού οι κυρίαρχοι αποθέωσαν την ιδεολογία τους ατομικισμός – ατομικό κέρδος – απαξίωση εργασίας – κυνισμός – καταστροφή ζωτικού φυσικού πλούτου – συντηρητισμός – καταστολή κάθε τι ζωντανού που κινείται – ανταγωνισμός – φίμωση αντιπάλων – υπέρμετρος εγωισμός – μίσος για τον άλλον – εκμεταλλευόμενοι τα λάθη του ιστορικού τους αντιπάλου (του εργατικού κινήματος) δυσφήμισαν με τα ΜΜΕ που διαθέτουν έτσι και αλλιώς την ίδια του την υπόσταση, τις οργανώσεις του, τις δομές τους, τους φορείς και ό, τι αυτό αντιπροσωπεύει την αλληλεγγύη, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια, το ενδιαφέρον για το περιβάλλον, το διαφορετικό, τον άλλον, τον πιο αδύνατο, τον μικρότερο. Στο μάτι του κυκλώνα λοιπόν και όποιος δημόσιος χαρακτήρας και των κοινωφελών οργανισμών των περίφημων ΔΕΚΟ, αφού χρειάστηκαν δεκάδες χρόνια θυσιών και σκληρών αγώνων για να γίνουν τώρα και έρχονται με ένα νεύμα να τις κατεδαφίσουν – όπως εύκολα δηλαδή μπαζώνεται μια παραλία – όλα λοιπόν για το κέρδος. Το νερό, ο αέρας, το οξυγόνο, τα πάντα – πουθενά καμιά ιδιωτικοποίηση σε όλο τον κόσμο δεν ήταν για το συμφέρον του λαού, αλλά για να θησαυρίσουν κάποιοι – οι ίδιοι – οι μεγαλοκαρχαρίες.
Έφθασε ο καιρός να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά, να οργανώσουμε την πάλη μας διαφορετικά κάτω από καινούρια πλαίσια. Μέσα από τα συνδικάτα μας, από τα σωματεία μας, να εκλεγούν επιτροπές σωτηρίας θα λέγαμε που να λειτουργούν με άμεση δημοκρατία – μια ακόμη αντιπροσωπευτική αξία των εργαζομένων – όπου να συμμετέχουν όποιες παρατάξεις θέλουν να αναλάβουν το έργο συντονισμού αγώνων άμυνας και αντεπίθεσης των εργαζομένων με σκοπό να ελέγξουν αργότερα και την ίδια τη δραστηριότητα των εταιρειών και τη διεύθυνση – οργάνωση της κοινωνίας.
Δεν φθάνει να καλείς ή να παλεύεις για ανατροπή της τάδε ή της δείνα πολιτικής χωρίς να βάζεις στόχο την ανατροπή του ίδιου του φορέα που την ασκεί δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση.
Αν το κίνημά μας νιώσει ότι μπορεί να ανατρέπει και κυβερνήσεις – πολέμιες των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους τότε και μόνο τότε τίποτα δεν το σταματά. Γίνεται ο εργαζόμενος από κομπάρσος πρωταγωνιστής κα χιονοστιβάδα όλων των εμποδίων που προσπάθησαν να τον βάλουν στον αγώνα για ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Και όταν κάποιοι οι «ευνοημένοι» εργαζόμενοι (άραγε για πόσο ακόμη;) σταματήσουν να βλέπουν κοντόφθαλμα μόνο τη δική τους ανάγκη ή «βόλεμα» και νοιαστούν για τον κάθε «βολεμένο» διπλανό τους τότε μόνο έχουν ελπίδα ο αγώνας τους να δικαιωθεί.
Μια γιγαντιαία επιχείρηση αποψίλωσης ευρύτερων δικαιωμάτων λαϊκών – εργατικών και άλλων σχεδόν σ’ όλα τα μέτωπα της κοινωνίας. Μια επίθεση που καθοδηγείται και ωθείται λόγω μιας ακόμη δομικής κρίσης που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθώντας να διαφυλάξει τα κέρδη του με χίλιους-μύριους τρόπους φορτώνοντας τα βάρη της στο λαό, στους εργαζομένους.
Ο ανελέητος ανταγωνισμός, η τάση για συρρίκνωση των κερδών, η απαξίωση κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων άρα και η απαξίωση της εργασίας αφού αυτή αποτελεί την κύρια πηγή του, η αύξηση πολεμικών καταστροφών που αναζωογονούν το σύστημα οδηγούν σε μια όξυνση της ταξικής πάλης προκαλώντας έναν κυκλώνα, όπου στο μάτι του βρισκόμαστε εμείς και τα δικαιώματά μας. Οι κατακτήσεις μας, αποτέλεσμα σκληρών αγώνων από τα προηγούμενα, βρίσκονται στο στόχαστρο. Οι Αστοί σαν καλοί έμποροι ξέρουν ότι πρέπει να αγοράζεις φθηνά και να πουλάς όσο γίνεται πιο ακριβά. Η εργασία μας είναι το μόνο εμπόρευμα που παράγει αξία. Έτσι αυτό πρέπει να συμπιεσθεί, να ελαττωθεί αφού δεν μπορεί να εκμηδενιστεί καθόλου.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μέσα σ’ αυτή την τιτάνια σύγκρουση από τη μια τα αφεντικά στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους και από την άλλη οι εργαζόμενοι – ο μισθωτός, ο λαός γενικότερα που προσπαθεί να διαφυλάξει με κάθε θυσία το βιοτικό του επίπεδο μέσα σε αυτά τα πλαίσια εντάσσονται διάφορες στρατηγικές. Μια απ’ αυτές είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις ζωτικών κερδοφόρων τομέων της παραγωγής, προσέξτε όχι ζημιογόνων – κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτές. Είναι το ξαλάφρωμα του κράτους από τις απολαβές των εργαζομένων και μεταφορά τους με έμμεσο τρόπο στις τσέπες τους, βλέπε δομημένα ομόλογα ή τη λεηλασία των ταμείων. Κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Έτσι, αφού οι κυρίαρχοι αποθέωσαν την ιδεολογία τους ατομικισμός – ατομικό κέρδος – απαξίωση εργασίας – κυνισμός – καταστροφή ζωτικού φυσικού πλούτου – συντηρητισμός – καταστολή κάθε τι ζωντανού που κινείται – ανταγωνισμός – φίμωση αντιπάλων – υπέρμετρος εγωισμός – μίσος για τον άλλον – εκμεταλλευόμενοι τα λάθη του ιστορικού τους αντιπάλου (του εργατικού κινήματος) δυσφήμισαν με τα ΜΜΕ που διαθέτουν έτσι και αλλιώς την ίδια του την υπόσταση, τις οργανώσεις του, τις δομές τους, τους φορείς και ό, τι αυτό αντιπροσωπεύει την αλληλεγγύη, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια, το ενδιαφέρον για το περιβάλλον, το διαφορετικό, τον άλλον, τον πιο αδύνατο, τον μικρότερο. Στο μάτι του κυκλώνα λοιπόν και όποιος δημόσιος χαρακτήρας και των κοινωφελών οργανισμών των περίφημων ΔΕΚΟ, αφού χρειάστηκαν δεκάδες χρόνια θυσιών και σκληρών αγώνων για να γίνουν τώρα και έρχονται με ένα νεύμα να τις κατεδαφίσουν – όπως εύκολα δηλαδή μπαζώνεται μια παραλία – όλα λοιπόν για το κέρδος. Το νερό, ο αέρας, το οξυγόνο, τα πάντα – πουθενά καμιά ιδιωτικοποίηση σε όλο τον κόσμο δεν ήταν για το συμφέρον του λαού, αλλά για να θησαυρίσουν κάποιοι – οι ίδιοι – οι μεγαλοκαρχαρίες.
Έφθασε ο καιρός να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά, να οργανώσουμε την πάλη μας διαφορετικά κάτω από καινούρια πλαίσια. Μέσα από τα συνδικάτα μας, από τα σωματεία μας, να εκλεγούν επιτροπές σωτηρίας θα λέγαμε που να λειτουργούν με άμεση δημοκρατία – μια ακόμη αντιπροσωπευτική αξία των εργαζομένων – όπου να συμμετέχουν όποιες παρατάξεις θέλουν να αναλάβουν το έργο συντονισμού αγώνων άμυνας και αντεπίθεσης των εργαζομένων με σκοπό να ελέγξουν αργότερα και την ίδια τη δραστηριότητα των εταιρειών και τη διεύθυνση – οργάνωση της κοινωνίας.
Δεν φθάνει να καλείς ή να παλεύεις για ανατροπή της τάδε ή της δείνα πολιτικής χωρίς να βάζεις στόχο την ανατροπή του ίδιου του φορέα που την ασκεί δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση.
Αν το κίνημά μας νιώσει ότι μπορεί να ανατρέπει και κυβερνήσεις – πολέμιες των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους τότε και μόνο τότε τίποτα δεν το σταματά. Γίνεται ο εργαζόμενος από κομπάρσος πρωταγωνιστής κα χιονοστιβάδα όλων των εμποδίων που προσπάθησαν να τον βάλουν στον αγώνα για ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Και όταν κάποιοι οι «ευνοημένοι» εργαζόμενοι (άραγε για πόσο ακόμη;) σταματήσουν να βλέπουν κοντόφθαλμα μόνο τη δική τους ανάγκη ή «βόλεμα» και νοιαστούν για τον κάθε «βολεμένο» διπλανό τους τότε μόνο έχουν ελπίδα ο αγώνας τους να δικαιωθεί.
Μάκης Σ.
No comments:
Post a Comment